Priznanje, preuzimanje odgovornosti i žaljenje – put izmirenja
FHP pozdravlja odluku Biljane Plavšić da prizna krivicu i preuzme odgovornost za svoje ponašanje i postupke tokom oružanih sukoba u Bosni i Hercegovini. Priznanje o počinjenim nedelima, preuzimanje odgovornosti i žaljenje koje je Biljana Plavšić izrazila u najboljem su interesu naroda kome ona pripada. FHP posebno ukazuje na činjenicu da priznanje Biljane Plavšić otvara put za izmirenje ljudi i naroda u susedstvu i vraćanje ljudskog dostojanstva žrtvama.
Biljana Plavšić se izjasnila krivom za progone na političkoj, rasnoj i verskoj osnovi iz tačke 3 Izmenjene konsolidovane optužnice od 7. marta 2002. godine, dok se Tužilaštvo saglasilo da predloži da se prilikom odmeravanja kazne odbace preostale tačke optužnice koje se odnose na genocid, saučesništvo u genocidu (tačke 1 i 2), istrebljenje i lišavanje života (tačke 4,5 i 6), deportaciju i nehumana dela (7 i 8). U Sporazumu o izjašnjavanju o krivici od 14. septembra 2002. godine, Biljana Plavšić se potrdno izjasnila o krivici za progone bosanskih Muslimana i Hrvata smatrajući da je de facto kriva i priznala da snosi punu odgovornost za svoje postupke iz tačke 3 Optužnice.
Priznanjem krivice Biljana Plavšić je prihvatila postojanje rasprostranjenog i sistematskog napada na civile, da su njeni postupci bili povezani sa sistematskim napadima protiv civila, da je bila svesna šireg konteksta svog ponašanja, da je počinila radnje i propuste protiv žrtava ili stanovništva kao žrtve i posedovala nameru da ih počini, da je njeno ponašanje imalo političku, rasnu i versku osnovu i da je postupala sa svesnom namerom diskriminacije.
Biljana Plavšić je priznala sledeće navode činjeničnih osnova za utvrđivanje krivičnog dela progona:
Da je između 1.jula 1991. godine i 30. decembra 1992. godine, delujući kao pojedinac ili u dogovoru sa Radovanom Karadžićem, Nikolom Koljevićem, Momčilo Krajišnikom i drugim učesnicima udruženog zločinačkog poduhvata, palnirala, podsticala, naredila, počinila ili na drugi način pomagala i podržavala planiranje, pripremu ili izvršenje progona bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i drugog nesrpskog stanovništva u opštinama Banja Luka, Bjeljina, Bileća, Bosanks Krupa, Bosanski Petrovac, Bratunac, Brčko, Čajniče, Čelinac, Doboj, Bosanski Novi, Donji Vakuf, Foča, Gacko, Hadžići, Ilidža, Ilijaš, Ključ, Kalinovik, Kotor, Varoš, Nevesinje, Novi Grad, Novo Sarjevo, Pale, Prijedor, Prnjavor, Rogatica, Rudo, Sanski Most, Šipovo, Sokolac, Teslić, Trnovo, Višegrad, Vlasenica, Vogošća i Zvornik.
Priznala je da su progoni obuhvatali:
1. Diskriminaciju bosanskih Muslimana i Hrvata, uključujući uskraćivanje slobode kretanja;
2. Ubistva tokom i nakon napada na sela i gradove u pomenutim opštinama, uključujuči ubistvo najmanje 48 Muslimana i Hrvata u Bijeljini, 1. i 2. aprila 1992. godine, 30 starijih Muslimana u Bijeljini 10. jula 1992. godine, 65 muslimanskih civila u Bratuncu 9.maja 1992. godine, najmanje 10 Muslimana ispred hotela Posavina u Brčkom 4. maja 1992. godine, streljanje najmanje 30 muslimanskih seljaka u selu Prohovo 30. maja i 1. juna 1992. godine, ubistvo i spaljivanje tela oko 70 bosanskih Muslimana u naselju Bikavac u Višegradu 27. juna 1992. godine, likvidacija više stotina Muslimana, muškaraca, žena i dece u Višegradu i na mostovima reke Drine tokom maja i juna 1992. godine, ubistvo 15 Muslimana u Zvorniku 9.aprila 1992. godine i masovna ubistva jos u 15 mesta u BiH.
3. Ubistva u logorima i u vezi sa logorima, uključujući ubistva desetine zatvorenika u logoru Manjača od početka juna do 18. septembra 1992. godine, ubistvo 14 muslimanskih zatvorenika u osnovnoj školi Vuk Karadžić u Bratuncu od 10. do 16- maja 1992. godine, ubistvo najamnje 266 zatvorenika u KPD Foča od juna do decembra 1992. godine, ubistvo 190 zatvorenika, Muslimana i hrvatskih žena u osnovnoj školi u selu Grabovice u opštini Kotor Varoš, ubistvo stotine zatvorenika u logoru Omarska (Prijedor) od maja do avgusta 1992. godine i streljanje preko 150 zatvorenika iz naselja Brdo u Prijedoru 20. jula 1992. godine, zatim ubistva zatvorenika u logoru na farmi i u tehničkoj školi u Karakaju, u logoru Sušica, Keraterm (Prijedor), Luka (Brčko) i u još 15 logora ili objekata u vezi sa logorima.
4. Logore, uključujući 9 objekata u Banja Luci, 15 objekata u opštini Bijeljina, 5 objekata u Bileći, 6 objekata osnovnih škola u opštini Bosanska Krupa, 11 obejekata u Bosanskim Novima, 9 u Bosanskom Petrovcu, 9 logora u Bratuncu, 16 u Brčkom, 3 u Čajniču, 4 u Čelincu, 30 u opštini Doboj, 24 u opštini Foča, 6 u Gackom, 6 u Hadžićima, 5 u Ilidži, 7 u Ilijašu, 6 u Kalinoviku, 7 u Ključu, 17 u opštini Kotor Varoši, 6 u Nevesinju, 2 u Noovm Gradu, 6 u Novom Sarajevu, 5 na Palama, 58 u opštini Prijedor, 10 u Rogatici, 2 u Rudom, 22 u opštini Sanski Most, 1 u Šipovu, 10 u Sokolcu, 18 u Tesliću, 17 u Vlasenici, 9 u Vogošći i 26 logora u opštini Zvornik.
5. Uništavanje preko 140 kulturnih i verskih spomenika, među kojima su džamija i katolička crkva u Bosanskoj Krupi, 9 džamije i 2 katoličke crkve u opštini Bosanski Novi, 5 džamije u Bosanskom Petrovcu, 1 džamija u Bratuncu i 1 u naselju Glogova, 3 džamije u Brčkom, 2 džamije u Čajniču i 1 džamija u selu Međurečje, 2 u Čelincu i 1 u naselju Bašići, 3 džamije i 1 katolička crkva u Doboju i 1 u selu Gornja Grapska, 5 džamija u opštini Donju Vakuf, 4 džamije u opštini Foča, 2 u Hadžićima, 4 u Ilijašu, 2 u Kalinovniku, 7 u opštini Ključ, 9 u opštini Kotor Varoš, 5 u Nevesinju, 2 katoličke crkve i 9 džamija u Prijedoru, 3 džamije u Prnjavoru, 5 u opštini Rogatica, 4 u opštini Rudo, 9 u opštini Sanski Most, 3 u opštini Šipovo, 1 džamija u Sokolcu, 1 katolička crkva i 2 džamije u Tesliću, po 1 džamija u Višegradu i Vlasenici, 2 u Vogošći i 4 džamije u opštini Zvornik.
