U poslaničkoj klupi Skupštine Srbije sa krivičnom prijavom za ratne zločine u BiH

Nekadašnji komandant Birčanske brigade Vojske Republike Srpske (VRS), a kasnije načelnik Štaba Drinskog korpusa VRS, Svetozar Andrić, protiv kojeg se u Srbiji vodi krivični postupak zbog sumnje da je izvršio ratne zločine u BiH, položio je početkom avgusta kao poslanik zakletvu u Parlamentu Srbije.

Prijavom protiv Andrića, koju je 2018. godine Tužilaštvu za ratne zločine Srbije podnijela nevladina organizacija Fond za humanitarno pravo (FHP), koja se bavi tranzicionom pravdom, obuhvaćeno je i osnivanje logora Sušica u Vlasenici, u kojem su zatočenici mučeni, zlostavljani a neki i ubijeni.

Tužilaštvo pokrenulo postupak

Zamjenik tužioca Tužilaštva za ratne zločine Srbije Vasilije Seratlić rekao je za Radio Slobodna Evropa (RSE) u pisanom odgovoru da je to tužilaštvo u 2019. godini pokrenulo krivični postupak protiv Svetozara Andrića, na osnovu saznanja i pribavljene dokumentacije.

“Tužilaštvo za ratne zločine u skladu s odredbama Zakonika o krivičnom postupku Republike Srbije preduzima sve neophodne radnje u cilju rasvjetljavanja ove krivično pravne stvari”, navodi se u odgovoru zamjenika tužioca.

Svetozar Andrić položio je poslaničku zakletvu 3. augusta, čime je otpočeo njegov mandat u Skupštini Srbije. Izabran je sa liste “Aleksandar Šapić – Pobeda za Srbiju”.

Andrić je i prije toga nosio javnu funkciju jer je od 2016. bio zamjenik predsjednika Opštine Novi Beograd.

Slučaj pokrenut na osnovu prijave FHP

Fond za humanitarno pravo je 2018. saopštio da je krivična prijava podnijeta zbog više zločina počinjenih tokom sukoba u Bosni i Hercegovini. Kako se navodi, Svetozar Andrić je kao komandant Birčanske brigade VRS, u čijoj su se zoni odgovornosti nalazile, između ostalih, i opštine Vlasenica i Zvornik, 28. maja 1992. godine navodno naredio “iseljavanje bošnjačkog stanovništva iz Zvornika, što je za posljedicu imalo odlazak više od 10.000 Bošnjaka na prostor Malog Zvornika, Kalesije, sela Snagovo i Kula Grada”.

Fond je podsjetio da je ukazom tadašnjeg predsjednika Republike Srpske Radovana Karadžića, Svetozar Andrić 14. jula 1995. godine imenovan za načelnika Štaba Drinskog korpusa VRS, u vrijeme dok su još uvijek trajale masovne egzekucije srebreničkih Bošnjaka.

Ivana Žanić, izvršna direktorka Fonda za humanitarno pravo, rekla je za RSE da je posljednji odgovor koji je Fondu stigao iz Tužilaštva Srbije da “postupa po podnetoj krivičnoj prijavi”.

“Dakle, ne navode u kojoj je fazi taj postupak – da li se radi o predistražnom ili istražnom postupku”, objasnila je Žanić.

Ona je podsjetila da je Andrić i prije potvrđivanja mandata za poslanika Narodne skupštine bio veoma politički aktivan i prepoznatljiv.

“S obzirom na to da je Vojislav Šešelj i nakon pravosnažne presude Haškog tribunala kojom je osuđen za ratni zločin nastavio da bude narodni poslanik ne čudi činjenica da neko za koga postoji krivična prijava za počinjene ratne zločine bude poslanik. Društvo u Srbiji nema problem sa tim da ih predstavljaju osuđenici ili osobe za koje postoje ozbiljne sumnje da su počinili teške zločine tokom ratova”, rekla je Žanić.

Protiv Andrića se u Bosni i Hercegovini ne vodi nijedan proces.

Bakira Hasečić, predsjednica Udruženja “Žena – žrtava rata” i žrtva ratnog silovanja u Višegradu u istočnoj BiH, pita se gdje je protokol o saradnji tužilaštava Srbije i BiH kad je riječ o ratnim zločinima.

“Dobro bi bilo i da Tužilaštvo BiH radi svoj posao pa da traže da Andrić bude isporučen BiH ili da bude procesuiran u Srbiji”, kazala je Hasečić.

Lider Srpskog patriotskog saveza Aleksandar Šapić rekao je u intervjuu za RSE 23. juna na pitanje o Andriću da “protiv onoga protiv koga je Fond za humanitarno pravo iz Srbije podneo bilo koju vrstu krivične prijave znači da je taj čist i pošten čovek”.

“To mislim o Fondu za humanitarno pravo”, dodao je on tada.

RSE je kontaktirao SPAS o Svetozaru Andriću, ali se u odgovoru te stranke navode uređivačke odrednice pod kojima se odgovor može objaviti.

Svjedok u Hagu

Andrić je pred Međunarodnim krivičnim tribunalom za bivšu Jugoslaviju bio svjedok u predmetima protiv Radovana Karadžića i bivšeg generala VRS, haškog osuđenika Ratka Mladića. Tokom svjedočenja u Hagu Andrić je, kao svjedok odbrane, ispitan o spornim operacijama koje je kao zapovjednik Birčanske brigade VRS-a provodio sa svojim snagama početkom rata 1992. godine.

Tada je poricao svoju odgovornost za otvaranje logora Sušica.

Izvršna direktorka FHP Žanić kazala je da je Andrića zbog ovih svjedočenja “Haški tribunal ocenio kao neverodostojnog svedoka čije je svedočenje sračunato da se umanji njegova lična odgovornost za zločine”.

Presude za ratne zločine u Vlasenici i okolini

Za ratne zločine u Vlasenici i logoru Sušica do sada su pravosnažno osuđene tek tri osobe. Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju 2005. godine osudio je Dragana Nikolića zvanog Jenki, komandanta logora Sušica, na 20 godina zatvora zbog ubistava, silovanja i mučenja bošnjačkih logoraša u Sušici.

Sud Bosne i Hercegovine na zatvorsku kaznu u trajanju od ukupno 40 godina osudio Predraga Bastaha, zvanog Car i Gorana Viškovića, zvani Vjetar.

Na listi optuženih za ratne zločine u Vlasenici, između ostalih, je i Miroslav zvani Mićo Kraljević, aktuelni načelnik Vlasenice.

Žrtve o zločinima u Vlasenici

O težini zločina koji su se desili u Vlasenici u okolini za RSE je govorio Hilmo Hurić, predsjednik Udruženja logoraša Vlasenice. U logoru Sušica je, prije nego što je prebačen u Batković kod Bijeljine, proveo 26 dana.

“U magacinskim objektima u gustoj šumi na periferiji Vlasenice, koji su u maju 1992. godine pretvoreni u logor, nikada niste znali hoćete li naredne sekunde biti živi ili ubijen. Sve šta je bilo i kakve su bile patnje, i mučenja, i šta je sve rađeno, to ne može niko opisati ko nije to preživio i vidio. Najteži dani su mi bili sam dolazak u Sušicu, kao i izlazak kad su nas prebacivali za Batković. Bio je 28, Vidovdan, taj mi je dan bio najteži. Bilo je udaranja, svega, mučenja, u Vlasenici pa onda dolje u Bijeljinu dok smo došli”, kaže Hurić.

Posmrtni ostaci Edina Salaharevića iz Vlasenice, nekadašnjeg košarkaša tuzlanske “Sloboda Dite” i najboljeg igrača juniorskog prvenstva Jugoslavije, pronađeni su u nekoliko masovnih grobnica. Njegov brat Nedim, koji je tada imao 14 godina, preživio je zahvaljujući pripadniku srpske dobrovoljačke garde, koji ga je otrgnuo iz ruku osuđenog ratnog zločinca Predraga Bastaha.

S ocem, majkom i bratom, bio je najprije u kućnom pritvoru, ali u septembru 1992. godine morali su izabrati da li da umru odmah ili malo kasnije.

“Bili smo posljednji Bošnjaci koji smo ostali. U našoj mahali ostalo je još par Bošnjaka koji nisu protjerani i onda su oni taj dan krenuli da ubijaju koga zateknu u kućama. I onda mi nismo imali izbora. Ili da sačekamo da nas ubiju tu ili da odemo u logor da nas ubiju kasnije. Izabrali smo ovaj drugi put smrti do logora Sušica”, kaže Nedim Salaharević.

Brat Edin i otac Muhamed su ubijeni. Jednog od najtalentiranijih košarkaša u bivšoj državi nije spasila ni činjenica da je imao samo 18 godina, kao ni molbe iz beogradskih klubova Partizan i Crvena Zvezda da ga se oslobodi. Edinovi posmrtni ostaci identificirani su 2009. godine i ukopani na mezarju Rakita u Vlasenici.

Prošle godine smiraj su pronašli i skeletni ostaci njegovog oca. Nedim danas živi u Tuzli, a prošle godine, od tuge je preminula i njegova majka Hatidža.

Vukosava Klanco, preživjela žrtva iz Vlasenice, svjedokinja u predmetu Predrag Bastah, za RSE se prisjetila svjedočenja na Sudu BiH.

"Direktno je osuđen (Predrag Bastah) za ubistvo mog supruga Muje Klance. Nakon dugog vremena i mukotrpnog čekanja sam srela tog čovjeka. Čekala sam od 2. juna 1992. godine kad je došao u moju kuću i odveo mog supruga. Moj zadatak kao čovjeka bio je da ispunim tu zadaću, da kažem samo istinu iza koje uvijek stojim."

Od maja do kraja septembra 1992. godine kroz logor Sušica prošlo je više od 8.000 osoba Vlasenice, ali i Rogatice, Sokoca, Han-Pijeska, Žepe, Milića, Zvornika, Bratunca, Srebrenice, Šekovića i Kalesije. Prema podacima Međunarodnog komiteta Crvenog krsta, u logoru je ubijeno 1.617 logoraša.

Preuzeto sa portala Slobodna Evropa