Za ratni zločin protiv ratnih zarobljenika kazna ispod zakonskog minimuma
Odeljenje za ratne zločine Višeg suda u Beogradu osudio je 23. juna 2010. godine Milorada Lazića i Nikolu Konjevića na tri godine zatvora i Mirka Marunića na dve, dok je Perica Đaković oslobođen odgovornosti, za ratni zločin protiv hrvatskih ratnih zarobljenika.
U obrazloženju visine kazne, sudija Vinka Beraha-Nikićević je kao olakšavajuće okolnosti u slučaju optuženog Lazića navela neosuđivanost, u slučaju optuženog Marunića porodične i materijalne prilike a u slučaju optuženog Konjevića da je porodičan čovek i da je neosuđivan. Kao otežavajuće okolnosti, u slučaju Lazića navela je naročitu bezobzirnost i okrutnost prilikom izvršenja krivičnog dela a kod Marunića osuđivanost (za krađu šumske građe i nanošenje lakih telesnih povreda). Iako zakon predviđa da sud može odmeriti zatvorsku kaznu ispod granice propisane zakonom [pet godina], kad utvrdi osobito olakšavajuće okolnosti koje ukazuju da se i sa ublaženom kaznom može postići svrha kažnjavanja, u slučaju optuženih ta odredba se nije mogla primeniti. Jer, neosuđivanost, porodične i materijalne prilike ne predstavljaju same po sebi naročito olakšavajuće okolnosti, dok otežavajuće okolnosti, naročito osuđivanost, isključuju mogućnost ublažavanja kazne ispod zakonskog minimuma.
Budući da je reč o predmetu koje je Državno odvjetništvo Republike Hrvatske ustupilo Tužilaštvu za ratne zločine Republike Srbije, ova presuda, kao i presuda Milanu Španovuću, koju je isti sud doneo dva dana kasnije, upadljivim razumevanjem za optužene, spadaju u red nepristojnih i za žrtve uvredljivih presuda, koje mogu da obeshrabre hrvatske žrtve da učestvuju u suđenjima za ratne zločine u Srbiji.
Suđenje je počelo 24.11.2009. godine. Trajalo je osam dana, tokom kojih je saslušano 12 svedoka i 3 veštaka. Video-linkom iz Županijskog suda u Rijeci, svedočio je oštećeni i jedan svedok, dok su pred sudskim većem u Beogradu ispitana i dva svedoka iz Nemačke. Optuženi su negirali izvršenje krivičnog dela i nakon suočenja sa oštećenim Mirkom Medunićem, koji ih je na glavnom pretresu prepoznao.
Tužilaštvo je odustalo od krivičnog gonjenja Nikole Vujnovića, s obrazloženjem da je doprinos optuženog Vujnovića u izvršenju krivičnog dela bio neznatan, jer nije tukao oštećenog, nego je bio prisutan samo kratko vreme tokom izvršenja. Oštećeni Medunić nije mogao da se izjasni ko ga je od dvojice optuženih, Vujnović ili Đaković, udarao a ko mu je sedeo na kolenima. Nakon
svedočenja dvojice svedoka iz Nemačke, koji su odlučno tvrdili da je Vujinović u kritičnom periodu bio u Nemačkoj, gde je trenirao rvanje u sportskom klubu Nürnberg 04, tužilac je odustao od krivičnog gonjenja Nikole Vujnovića.
Sud je utvrdio da je Mirko Medunić dana 3.09.1991, zarobljen na putu za Bilaj [Hrvatska], i da je nakon što je položio oružje odveden u stanicu milicije, u preuređenoj gostionici Kod Bose u Medku, gde su ga u periodu od 3.09.1991. do 8.09.1991. godine optuženi Lazić, Marunić i Konjević sa nepoznatim licima, prilikom i nakon ispitivanja, danonoćno tukli rukama, nogama, palicama, drvenim kocem, rezali ga i ubadali nožem, zbog čega je zarobljenik trpeo bolove jakog intenziteta i više puta padao u nesvest. Sud je utvrdio da protiv optuženog Đakovića nisu dokazane tvrdnje navedene u optužnici i oslobodio ga.
Pred Županijskim sudom u Gospiću [Hrvatska] vođen je krivični posupak u odsustvu protiv istih lica i izrečena im je pravosnažna presuda 1996. godine. Optuženi Lazić, Đaković i Konjević osuđeni su na kazne zatvora u trajanju od po osam godina, a optuženi Vujnović i Marunić u trajanju od po šest godina.
