Suđenje pred Višim sudom u Bijelom Polju za otmicu putnika iz voza u stanici Štrpci 27. februara 1993. godine
Suđenje Nebojši Ranisavljeviću za ratni zločin, koje ulazi u završnu fazu, nedvosmisleno ukazuje na krivicu i odgovornost okrivljenog Nebojše Ranisavljevića i na činjenicu da je otmica putnika izvedena organizovanom i unapred pripremljenom akcijom organa Republike Srbije i Jugoslavije u saradnji sa organima Republike Srpske.
U pogledu utvrđivanja odgovornosti i krivice Nebojše Ranisavljevića, njegovo priznanje dato istražnom sudiji vrlo je iscrpno i dokumentovano. To priznanje potvrđeno je nizom drugih izvedenih dokaza u ovom postupku – saslušavanjem drugih svedoka koji su potpuno nezavisno od okrivljenog potvrdili činjenice koje je izneo Ranisavljević kao i materijalnim dokazima koji potvrđuju Ranisavljevićevo priznanje na prvom ispitivanju pred istražnim sudijom. Ranisavljević je u svom iskazu pominjao mnogo ljudi, razne vojne formacije, vojne akcije, ranjavanje određenih ljudi, niz geografskih pojmova, opisivao je razna naseljena mesta i dao niz drugih konkretnih i vrlo osobenih podataka koji sačinjavaju jednu vremensko-prostornu analizu njegovog kretanja i delovanja otkako je kao dobrovoljac stupio u Vojsku Republike Srpske. Sve to, sem opisa same otmice, skoro do najsitnijeg detalja, potvrđeno je iskazima 10 svedoka koje je on pominjao. Pored toga, opis nekih stvari oduzetih od žrtava, kao zlatan lančić i kožna jakna, zatim opis naselja i objekata u koje su otmičari vodili otete, kao što je selo sa srušenom školom, koje je dao Ranisavljević u svom prvom iskazu, u potpunosti se poklapaju sa izjavama svedoka koji nisu imali nikakav kontakt sa Ranisavljevićem, te nisu mogli znati šta je Ranisavljević rekao niti je on mogao znati šta su oni rekli. Imajući to u vidu, jasno je da je Ranisavljevićevo priznanje potvrđeno, dokumentovano i na više načina provereno. Imajući u vidu takve karakteristike njegovog iskaza, nema nikakave sumnje da je on u tom svom prvom iskazu pred istražnim sudijom govorio istinu, iznosio činjenice i opisivao događaje onako kako su se stvarno odvijali.
U vezi sa drugim aspektom suđenja, postoji niz okolnosti, izjava i drugih dokaza koji ukazuju da je otmica bila organizovana, unapred smišljena i planirana. Iz spisa predmeta proizlazi da su u vozu i na stanici praktično svi znali da se u stanici Štrpci iz voza izvode i kidnapuju građani Jugoslavije muslimanske nacionalnosti. To se vidi iz činjenice da je u službenoj ispravi (patrolnom listu) milicionerima, službenim pratiocima voza, bilo naloženo da asistiraju Vojsci Republike Srpske prilikom intervencije hapšenja njihovih dezertera. Iz sadržaja patrolnog lista se prema tome jasno vidi da su službeni organi, pratioci voza, znali da će Vojska Republike Srpske pretresati voz. Iz spisa predmeta proizilazi da su službeni pratioci voza još pre stanice Štrpci legitimisali putnike Muslimane, njihova imena upisivali i da su vrlo blisko, srdačno i drugarski razgovarali sa naoružanim ljudima u maskirnim uniformama koji su ušli u voz u stanici Štrpci. Takođe je evidentno da je veliki broj milicionera, pripravnika u SUP-u Užice, kome pripadaju i pratioci voza Udovičić i Vranić koji su se nalazili u vozu, potpuno mirno, pasivno i nezainteresovano posmatrali kako nauružana lica izvode putnike u stanici Štrpci. Iz spisa predmeta proizilazi da su i obični putnici u vagon-restoranu znali da su u stanici Štrpci oteti građani muslimanske nacionalnosti i to odmah nakon polaska voza is stanice Štrpci.
Indikativno je istupanje protonamesnika Vasilija Starovlaha na sastanku 2. marta 1993. u Prijepolju, gde on otete putnike tretira kao taoce i predlaže njihovu razmenu. Protonamesnik Starovlah nije običan sveštenik već lice koje zamenjuje vladiku u vrlo osetljivoj sredini, nacionalno različitog stanovništva Mileševske eparhije. Njegovo istupanje na pomenutom sastanku nije slučajno niti privatno.
Analizom iskaza mnogih svedoka, njihovim upoređivanjem, zatim proverom njihove istinitosti i njihovim razmatranjem u kontekstu rata u bivšoj jugoslovenskoj Republici BiH, tadašnjih odnosa između Republike Srpske i SR Jugoslavije i činjenice da se radi o jednoj vojsci (bivšoj JNA), pojačanoj dobrovoljcima, koja se finansira i kojom se komanduje iz Beograda, nesumnjivo sledi zaključak da je otmica u Štrpcima organizovana i sprovedena na osnovu unapred pripremljenog plana, sporazuma i uz odobravanje najviših funkcionera srpske strane u tadašnjem ratu na prostorima BiH.
Iz voza koji je saobraćao na relaciji Beograd-Bar, u mestu Štrpci, 27. februara 1993. godine, oteto je najmanje 19 putnika Muslimana-Bosnjaka. Crnogorska policija uhapsila je 1996. godine Nebojšu Ranisavljevića kao jednog od osumnjičenih za učešće u otmici i likvidaciji putnika. Suđenje Ranisavljeviću traje, sa dužim prekidima, od 4. maja 1998. godine.
