U utorak 27. februara navršava se 31 godina od otmice u Štrpcima, u Bosni i Hercegovini, kada su pripadnici Vojske Republike Srpske, na železničkoj stanici, iz voza na relaciji Beograd-Bar izveli 20 putnika i potom ih ubili. Više od tri decenije kasnije, porodice žrtava i dalje čekaju na pravdu u Srbiji. Čekaju i na status civilnih žrtava rata, a još tragaju i za posmrtnim ostacima svojih najbližih.
Više od tri decenije od zločina u Štrpcima, porodice žrtava i dalje čekaju na pravdu u Srbiji. Prvo se na samo suđenje čekalo sve do 2019. godine, jer je optužnica Tužilaštvu za ratne zločine vraćana čak deset puta. Krajem oktobra prošle godine, Apelacioni sud u Beogradu je ukinuo prvostepenu presudu kojom su bivši pripadnici Vojske Republike Srpske Gojko Lukić, Duško Vasiljević i Jovan Lipovac osuđeni na kazne zatvora od po deset godina, a Dragana Đekić na pet godina zatvora.
U Prijepolju je danas organizovano niz aktivnosti u znak sjećanja na žrtve zločina u Štrpcima, obilježavajući 31. godišnjicu ovog tragičnog događaja. Porodice žrtava, predstavnici Općine, Bošnjačkog nacionalnog vijeća (BNV) i građani okupili su se kako bi odali počast i izrazili pijetet prema 20 civila nesrpske nacionalnosti ubijenih u Štrpcima.Na čelu organizacije bila je Općina Prijepolje, dok su “Akademija sjećanja” i mimohod šutnje bili zajednički poduhvat Općine i Bošnjačkog nacionalnog vijeća (BNV). Prijepolje je time pridružilo ostalim gradovima u regiji u obilježavanju ovog tragičnog događaja koji se dogodio 27. februara 1993. godine.
Zločin su procesuirali i sudovi u Bosni i Hercegovini i Srbiji, ali samo u Srbiji postupak još nije dobio epilog.U Crnoj Gori obilježena je 31. godišnjica zločina u Štrpcima, u kojem je mučeno i ubijeno 20 ljudi.
U znak sjećanja na žrtve članovi porodica ubijenih, Bošnjačkog vijeća i nevladine organizacije Štrpci položili su cvijeće na spomenik u Podgorici. 1993. godine pripadnici Vojske Republike Srpske zaustavili su u Štrpcima, u istočnoj Bosni, voz koji je saobraćao na relaciji Beograd – Bar.
Tokom oružanog sukoba na prostoru Bosne i Hercegovine (BiH) Svetozar Andrić se nalazio na mestu komandanta Prve birčanske pešadijske brigade Vojske Republike Srpske (VRS), a od jula 1995. godine na mestu zamenika komandanta i načelnika štaba Drinskog korpusa VRS.
Dokazi predstavljeni u ovom dosijeu ukazuju na to da su, od maja 1992. godine, kada je Andrić naredio „iseljavanje muslimanskog stanovništva“ iz zvorničke opštine, te osnivanje logora Sušica u Vlasenici, pripadnici Birčanske brigade, samostalno ili u sadejstvu sa drugim vojnim i policijskim jedinicama, počinili brojne zločine u zoni odgovornosti brigade. U Dosijeu su predstavljeni i dokazi o ulozi Svetozara Andrića u genocidu koji je počinjen u Srebrenici u julu 1995. godine.
U utorak, 27. februara 2024. godine, navršava se trideset jedna godina od zločina u Štrpcima, kada su pripadnici Vojske Republike Srpske (VRS), na železničkoj stanici u Štrpcima (BiH), iz voza br. 671 koji je saobraćao na liniji Beograd–Bar, izveli 20 putnika i potom ih ubili. Posle više od tri decenije, porodice žrtava i dalje čekaju na pravdu pred pravosuđem Republike Srbije, tragaju za posmrtnim ostacima svojih najbližih i ne uspevaju da ostvare status civilnih žrtava rata.
Pripadnici VRS su 27. februara 1993. godine iz voza izveli 19 građana Savezne Republike Jugoslavije i jedno N. N. lice i potom ih ubili. Žrtve zločina u Štrpcima su: Esad Kapetanović, Iljaz Ličina, Fehim Bakija, Šećo Softić, Rifat Husović, Halil Zupčević, Senad Đečević, Jusuf Rastoder, Ismet Babačić, Tomo Buzov, Adem Alomerović, Muhedin Hanić, Safet Preljević, Džafer Topuzović, Rasim Ćorić, Fikret Memović, Fevzija Zeković, Nijazim Kajević, Zvjezdan Zuličić i jedno nepoznato lice. Najstarija žrtva je imala 59, a najmlađa samo 16 godina.
U sredu, 28. februara 2024. godine, Fond za humanitarno pravo (FHP) predstaviće svoj šesnaesti dosije pod nazivom „Svetozar Andrić“ (Dosije). Prezentacija će biti održana u velikoj sali Medija centra u Beogradu (Terazije 3, II sprat), sa početkom u 12 časova.
Svetozar Andrić, nekadašnji major Jugoslovenske narodne armije, od maja 1992. godine nalazio se na mestu komandanta Prve birčanske pešadijske brigade Vojske Republike Srpske (VRS), a od jula 1995. godine na mestu zamenika komandanta i načelnika štaba Drinskog korpusa VRS. U dosijeu su predstavljeni dokazi o ratnim zločinima počinjenim u zoni odgovornosti jedinica kojima je komandovao Svetozar Andrić.
Nevladine organizacije ANIMA Centar za žensko i mirovno obrazovanje, Akcija za ljudska prava (HRA) i Centar za građansko obrazovanje (CGO), izražavaju protest zbog prijedloga odbornika Demokrata, Mitra Vukovića i Vladimira Čađenovića, da se jedna od ulica u Podgorici nazove po Pavlu Bulatoviću, ministru unutrašnjih poslova i odbrane u doba ratova devedesetih.
Bulatović je bio ministar unutrašnjih poslova u vladi Mila Đukanovića i naredio izvršenje ratnog zločina deportacije muslimanskih izbjeglica, odnosno ljudi koji su pokušali da u Crnoj Gori nađu spas od ratnih razaranja, progona i smrti. Prema njegovom naređenju crnogorska policija je, bez ikakvog zakonskog osnova, uhapsila najmanje 66 lica (a prema nekim procjenama 100) i kao taoce ih predala vojsci Republike Srpske.
Dana 5. februara 2024. godine Sudsko veće Specijalnog Odeljenja Osnovnog suda u Prištini/Prishtinë izreklo je oslobađajuću presudu optuženom Zlatanu Arsiću u vezi sa sumnjom da je izvršio krivično delo ratni zločin protiv civilnog stanovništva.
Fond za humanitarno pravo Kosovo (FHPK), koji je pratilo ovaj sudski postupak, smatra da je Sudsko veće održalo pravično suđenje u razumnom roku. Glavni pretres u ovom slučaju završen je u roku od (3) meseca.
Dana 5. februara 2024. godine Sudsko veće Specijalnog Odeljenja Osnovnog suda u Prištini / Prishtinë izreklo je oslobađajuću presudu optuženom Zlatanu Arsiću u vezi sa sumnjom da je izvršio krivično delo ratni zločin protiv civilnog stanovništva.
Fond za humanitarno pravo Kosovo (FHPK), koji je pratilo ovaj sudski postupak, smatra da je Sudsko veće održalo pravično suđenje u razumnom roku. Glavni pretres u ovom slučaju završen je u roku od (3) meseca.
Trideseta je godina kako 05. februar na mapi sjećanja Sarajeva znači kratko i neporecivo – Markale. Smještena u centralnom dijelu grada, zelena pijaca koja je dobila naziv po obližnjoj tržnici građenoj u vrijeme Austro-Ugarske (Markt halle), 05. februara 1994. je bila poprište nezapamćenog masakra. Poginulo je 68 stanovnika opkoljenog Sarajeva. Skoro 200 ih je teže ili lakše ranjeno. Posljedica je to jedne minobacačke granate.
U prisustvu gradskih čelnika i sve manjeg broja preživjelih žrtava, Sarajlije se podsjećaju tog dana.
Tog dana, prije trideset godina, nije se u Sarajevu govorilo o počiniocima zločina. Sva raspoloživa vozila su prebacivala ranjene i mrtve prema gradskim bolnicama, građani su bili u stanju strašnog šoka. Uostalom, odakle bi i stigla granata, ako ne odakle i stotine hiljada razornih projektila koji su kontinuirano zasipali grad od aprila 1992.