Dođete li ikada u Čapljinu i odlučite li iz nekog razloga posjetiti Dretelj, malo i mirno mjesto, udaljeno jedva kilometar i po od centra grada, proći ćete pored niskih baraka, hangara za skladištenje nafte i podzemnih tunela, koje je tokom pedesetih i šezdesetih godina XX vijeka gradila Jugoslovenska narodna armija. Tokom posljednjeg rata, u njima se nalazio jedan od najzloglasnijih koncentracijskih logora tzv. Hrvatske republike Herceg-Bosne kroz koji je prema zvaničnim podacima prošlo oko dvije stotine ljudi srpske nacionalnosti, te negdje oko četiri hiljade Bošnjaka, Muslimana. Koliko mi je poznato, kompleks bivšeg logora, barem formalno, danas pripada firmi „Operator – Terminali Federacije d.o.o.“.
Kako se opisuje jeziv hronični bol? Razarajući, bez kraja. Agonija? Utrnulost? Premrlost? Kamen? Pakao.
Nema reči kojima se može opisati kidanje srca i raspad duše roditelja kojima je zlo rata ubilo decu. Ali, njihove suze su reči koje moraju biti napisane, da se sećamo tragedije, podsećamo užasa i da nam udaraju šamare svaki put kada krv proključa.