Apelacioni sud u Beogradu doneo je presudu kojom je obavezao Republiku Srbiju da Sylejmanu Bajgori iz Podujeva/Podujevë isplati odštetu u iznosu od 200.000 dinara zbog torture koju su nad njim izvršili pripadnici Ministarstva unutrašnjih poslova Republike Srbije (MUP RS) 1999. godine. Apelacioni sud je istom presudom potvrdio presudu prvostepenog suda kojom je odbijena tužba Ekrema Nebihua iz Glogovca/Glogoc.
Osnovni sud u Prizrenu, u mešovitom veću kojim je predsedavala međunarodni sudija Mariola Pasnik[1], dana 1. februara 2013. godine, doneo je presudu kojom su optuženi Ejup Kabashi i Sokol Bytyqi oslobođeni po optužbama za krivično delo ratni zločin protiv civilnog stanovništva, član 142. u vezi sa članom 22 KZJ (delo je takođe kažnjivo po Krivičnom zakonu Republike Kosovo: član 152 u vezi sa članom 31).
Fond za humanitarno pravo Kosovo (FHP Kosovo), izražava zabrinutost povodom navoda pojedinih građana Srba, koji javno optužuju pripadnike kosovske policije za primenu nepotrebnog nasilja prema njima. Prema ovim tvrdnjama, objavljenim u srpskim medijima, oni su fizički zlostavljani bez ikakvog povoda, što predstavlja ozbiljne optužbe koje dovode u sumnju profesionalnosti pripadnika kosovske policije.
Komitet protiv torture, ugovorno telo Ujedinjenih nacija kome su povereni nadzor nad poštovanjem Konvencije protiv torture kao i tumačenje njenih odredbi, doneo je Opšti komentar br.3, kojim su definisane obaveze država prema žrtvama torture. Ove obaveze podrazumevaju da države u okviru svojih pravnih sistema obezbede žrtvama pravo na restituciju, kompenzaciju, rehabilitaciju, satisfakciju, garanciju neponavljanja, ali i pravo žrtava na istinu. Iako Opšti komentari nemaju obavezujuću pravnu snagu, oni prevazilaze savetodavni karakter kada se bave tumačenjem međunarodnih normi, i određuju domašaj i sadržinu pojedinih članova Konvencije.
Povodom donošenja oslobađajuće presude Pretresnog veća Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) u delimično ponovljenom suđenju u predmetu Haradinaj i dr, Fond za humanitarno pravo (FHP) nalazi da ni prvobitnim a ni delimično ponovljenim suđenjem u ovom predmetu nije zadovoljena pravda za žrtve zločina koji su navedeni u optužnicama. Pored toga, ovaj postupak posebno karakterišu manjkavosti prilikom zaštite svedoka i neprofesionalizam istražitelja prilikom prikupljanja dokaza.
Odeljenje za ratne zločine Višeg suda u Beogradu, u veću kojim je predsedavala sudija Vinka Beraha Nikićević, osudilo je 19.11.2012. godine Marka Kashnjetija na dve godine zatvora zbog krivičnog dela ratni zločin protiv civilnog stanovništva. Fond za humanitarno pravo (FHP) smatra da dokazi na kojima je zasnovana osuđujuća presuda sadrže ozbiljne nedostatke i da nisu dovoljni za zaključak o Kashnjetijevoj odgovornosti.
Nakon Žalbene presude Anti Gotovini i Mladenu Markaču, Inicijativa mladih za ljudska prava – Hrvatska naglašava da su i poslije 17 godina najteži zločini počinjeni u operaciji «Oluja» bez kazne, a njihove žrtve bez pravde i priznanja.
U povodu donošenja oslobađajuće presude Žalbenog vijeća MKSJ-a u predmetu protiv hrvatskih generala Anta Gotovine i Mladena Markača, Centar za građansko obrazovanje (CGO) podsjeća da uspostavljanje pravde za žrtve nakon ratova na prostoru bivše Jugoslavije mora biti prioritet, i da se bez obzira na epilog ovog procesa, ne smije dozvoliti da počinjeni zločini ostanu tragedija bez adekvatnog epiloga.
Pravosnažna presuda generalima Gotovini i Markaču sasvim sigurno nije donela pravdu žrtvama. Oslobađanjem generala, drugostepenom presudom je utvrđeno da nema državne odgovornosti Republike Hrvatske za zločine počinjene za vreme i nakon operacije Oluja – nema zajedničkog zločinačkog poduhvata, te nema ni njihove krivične odgovornosti.
Temeljem donošenja oslobađajuće presude Žalbenog vijeća MKSJ-a u predmetu protiv Gotovine i Markača, Documenta – Centar za suočavanje s prošlošću želi još jednom istaknuti da kada su u pitanju obitelji žrtava, ne smijemo dopustiti da zločini počinjeni tijekom i nakon VRA Oluja ostanu tragedija bez epiloga